Przymierzam się

 do przestępstwa, do normalnej kradzieży, w sensie plan teraz układam a potem zostanie mi go tylko wdrożyć. Pokazywałam kiedyś zdjęcie łąki z konikami, koło której przejeżdżam w drodze na działkę. Teren jest ogrodzony, zamknięta brama doń i wszędzie tabliczki teren prywatny. Już w ubiegłym roku łakomie popatrywałam na końskie łajenka porozrzucane zza tym płotem i obornik leżący w wielkiej pryzmie, zagadnęłam więc pana, naprawiającego przewracające się przęsło od płotu, że chciałabym,chciała  trochę tego złota. Pan orzekł, że jeżeli formalnie to pismo powinnam złożyć(sic!), a nieformalnie mam przelezć przez dziury w bramie i sobie wziąć , potem popatrzył na mnie, pomyślał chwilę i powiedział, że jutro jak będę o tej i o tej porze to mi przerzuci parę wideł, takoż się stało. Pana w tym roku nie ma, przy konikach wolontariusze(?) tedy w godzinach porannych któregoś weekendu, bo wtedy na łąkach nawet koników nie ma worek na plecy...cóż za wspaniała perspektywa, aż drżę z emocji.

Niefartowny jest dla mnie ten ostatni czas, zaledwie zwlokłam się z łóżka na nogi, znowu ległam w piernatach, podejrzewam, że covid maczał w tym palce, aczkolwiek twardych dowodów nie mam, gorączka mnie powaliła i leżałam bezsilna oglądając bez końca netfixa. Najpierw Lost, pierwszy i ostatni sezon, potem kaos, a na końcu rodzynek, obejrzany z przyjemnością Idealna Para z Nicole Kidman. Kiedy w końcu szare komórki wznowiły działalność i otworzyłam szerzej zamrakane oczy, sięgnęłam do wieści ze świata czyli do jednej z moich ulubionych blogerek. I czytam tam o zasadach i powinnościach którymi się powinno kierować, żeby być cool i fancy, a nie dziadersem czy stetryczałym odpadkiem społeczeństwa. Że trzeba do przodu i więcej i mocniej. I to nie tak,że rzeczy pisane były od czapy, moja rozsądna i racjonalna część osobowości przyklasnęłaby temu tekstowi, ale moje emocje i uczucia stanęły w opozycji. Jeżeli ktoś lubi chodzić w zwisających gaciach i dobrze się z tym czuje, niech chodzi, jeżeli ktoś nie lubi aktywności fizycznej, szczęśliwy jest leżąc na kanapie, czy to słuchając muzyki czy oglądając sport, niech leży. Pewnie mu to skróci życie, ale jest to jego życie, jego wybory. Nieomal całe życie robiłam tylko to co musiałam i to co wydawało mi się powinnam, smutne, dlatego teraz na myśl o powinnościach coś mi fika w środku.

Na deser dostałam dzisiaj esa od swojej przełożonej, że za dużo choruję i ona zmienia mi przydział i przenosi mnie gdzieś tam ,bez pytania o moją zgodę, bez żadnej konsultacji, gdzie godziny spędziłabym na dojazdach. Odpowiedziałam, że nie jestem workiem ziemniaków i tak to zostałam bez pracy.

Wybrałam się pieszo na spacer, na cmentarz, sprawdzić czy jakieś kwiaty przeżyły moją nieobecność w te upalne dni i o dziwo wyglądały nie najgorzej. Po drodze znalazłam błyszczącego kasztanka, nie wypuszczam go z rąk, bo mówi do mnie: wszystko będzie dobrze. I kwiaty na balkonie trzymają się dzielnie. O pelargoniach nie wspomnę, wiadomo, numerem dwa jest scewola. Uwielbiam ją, nie choruje,nie żre go żadne nie wiadomo co, dobrze znosi upały, tylko z ziemią doń trzeba uważać. Thunbergia, mam ją co roku i zazwyczaj nie miewam z nią żadnych kłopotów, w tym roku tylko sikorki ją podsrywają. Gipsówka, delikatna, wdzięczna i kompletnie bezobsługowa. Zasadziłam dwie sadzonki na działce, które jednak giną w obliczu innych bardziej efektownych roślin. A co na działce obaczę jutro i deczko się boję tego widoku.