A może nad morze ?

 Nie dane mi wyjechać nawet na kilka dni, ale niektóre z pojedynczych dzionków są  moje, tylko moje. Nie byłam w tym roku jeszcze nad wielką wodą, więc czas najwyższy, uznałam,zamoczyć stopę i przywieżć w gaciach trochę piasku. Przed kupnem biletów na pociąg, nie myśląc wiele zadzwoniłam do koleżanki, może dołączysz ? A owszem, a fajnie. Potem dopiero uzmysłowiłam sobie, że ostatnim razem przysięgłam sobie żadnych koleżanek. Rok temu wspólny wypad z inną znajomą przekształcił się w wyjątkowo długi dzień. Tutaj się dogadywałyśmy, nad morzem już z początku zonk. Ona lubi niczym jaszczurka wylegiwać się w słońcu, ja tyle co po kąpieli, osuszyć się, ogrzać i dalej. Zaproponowałam jej tedy, żeby  została na ręczniczku i  cieszyła się słonkiem, ja pójdę przed siebie,po kilku godzinach wrócę, potem kawka, lody...Nie, czemu nie? Bo nie, z taką argumentacją trudno dyskutować. Idziemy zatem, koleżanka z rodzaju tych co lubi mówić, ja lubię słuchać, ale czemu tematem jej monologu jest wracanie do złych rzeczy, które nie zdarzyły się wczoraj ani miesiąc temu ani nawet rok, historie z zamierzchłej przeszłości, słyszane przeze mnie wielokrotnie: jak to matka ją skrzywdziła, ojciec pozbawił majątku, brat,kolejni faceci, jedna koleżanka, druga, lawina nieszczęść i krzywd. A tu przepiękna pogoda, nawet wiatr, jak oswojony zefirek lekko rozwiewa włosy.Żeby trochę odciąć się od tego smętku i skupić się nad tym co mnie otacza, przyśpieszałam kroku, ale ona jak przyklejona. Potem się męczy, bo za szybko idę, więc siadamy i tak wiele razy. W końcu słyszę od niej, że morze to nuda i zawsze wolała góry. Przechodziłyśmy obok Klifów, chciałam, żeby ten dzień był dla niej jednym z fajnych wspomnień, poprowadziłam ją zatem do góry. W połowie wejścia na górkę dostała ataku paniki, ona ma lęk wysokości, boli ją serce, nie wzięła tabletek, zginie zanim karetka dotrze. Wobec jej histerii ja musiałam zachować spokój, zmusiłam ją do obrócenia się w stronę lasu, potem wdech, wydech,wdech wydech, po jakimś czasie powoli, powolutku oddaliłyśmy się od urwiska. Nie zapomnę tego wyjazdu, bo druga połowa dnia nie była lepsza, skończyło się na tym, że półtorej godziny przed odjazdem byłyśmy już na dworcu bo mi opadły wszystkie ręce i nogi. Wczorajszy dzień w porównaniu z tamtym to jak milusi kotecek. Fakt musiałam nieco skorygować plan marszowy, nie wszyscy mają taki motorek w dupie . Ale H i pływała tak często w morzu jak ja,{ a nie stała na brzegu wrzeszcząc,że mam wracać bo się utopię} i cieszyla się krajobrazami i gładkim piaskiem.Bez słowa wspinała się i przeciskała przez dziury, którymi prowadziłam. Jedyny minus to masa ludzi, nawet fotki odpuściłam, bo bez przechodzącego człowieka nie dało się nic pstryknąć. Wracałyśmy pózno i z duszą na ramieniu, bo wszystkie pociągi opóznienia miały i było duże prawdopodobieństwo, że nie zdążymy na przesiadkę, a miał to być ostatni tej doby pociąg. Już się zastanawiałam gdzie najlepiej ustawić się na stopa.

Zatem zdjęcie z jednej z ostatnich petetekowskich wycieczek. Mieliśmy popas, grupa siedziała przy ławach, a mnie zawsze ciągnie do wody. Termos w garści, tutka z pachnącą drożdżówką i żyć...