będzie i o tym, jak człek dostaje bęcki z najmniej spodziewanej strony. Przyznaję mam problem z wyrażaniem pewnych uczuć, a także z pisaniem o nich. Owijam je więc w bibułkę, pakuję, zawijam w te sreberka. Łatwiej mi wtedy wydusić to z siebie, jednocześnie, możliwe, że w ten sposób mój przekaz staje się mniej czytelny, niejednoznaczny, mało precyzyjny. W jakiś przedziwny sposób, moje słowa, jakieś zdanie wywołało reakcję ,zarezonowało z powodów mi niewiadomych, u osoby, którą w ogóle nie powiązałabym z tym co piszę, jednej z najbardziej kolorowych postaci blogosfery, zaznaczam, mojej blogosfery, są to teksty ,które dobrze się czyta i światopoglądowo są mi bliskie. A czytuję sporo, nocami, kiedy ludzie zazwyczaj śpią, ja oglądam filmy i podczytuję blogi, rzadko wchodząc w interakcje. Ale czasami, czasami coś mnie skłania do refleksji, więc luzno na blogu coś tam sobie układam. Przykro mi się zrobiło, nie ukrywam, postanowiłam poczekać z odpowiedzią na komentarz aż trochę emocje odpłyną.
Pracę zaczęłam, monitoruję przepływ ruchu pasażerskiego w autobusach MZK. Praktycznie wygląda to tak, że cały boży dzień jezdżę autobusami i wypełniam tabelki. Nie jest to ciężka praca, jednak daje do wiwatu. Siedzi się z tyłu, na kole,jeżdżę starszego typu autobusem, trzęsie bez przerwy i trochę śmierdzi paliwem, "czytelnie proszę", rubryczki są malutkie, przystanki co minutę, więc szybko trzeba. Na pętlach nie ma toalet z prawdziwego zdarzenia, są wstrętne tojtoje. Staram się nie sikać przez cały dzień. Ludzie się wgapiają jakbym miała trzecie oko, a nie tylko identyfikator formatu nieomal zeszytu, niektórzy po wejściu do środka, zauważywszy mnie natychmiast wysiadają. No i powroty, wydawało mi się, że dojadę rowerem do zajezdni i potem tak samo wrócę, niestety, zaczynam z jednego końca miasta, kończąc w zupełnie innym. Ostatnio miałam szczęście, że trafiłam na tak miłego kierowcę, że po północy podwoził mnie na moje osiedle, ale przypuszczam, że zdarzy się zmiana po której będę z buta szła doma, a pętle zlokalizowane są na uboczach raczej. Zresztą niepotrzebnie się martwię, może mnie zwolnią, na jednym z arkuszy wyszło, że do autobusu weszło 120 osób, a wysiadło 108 :). Jeden podpity dziadek próbował opowiedzieć mi historię swojego życia i nie byłam w stanie wykonać poprawnie prostych obliczeń.
Miało być krótko...:)
